«Κάθομαι τα απογεύματα στη βεράντα και
καραολίζω μέχρι που φτάνει το μάτι. Απεραντοσύνη... Επέστρεψα στη
Γρανίτσα και το οξυγόνο με ανανέωσε τόσο, που τα περισσότερα από τα
προβλήματα τα ξεχνώ. Οποιος θέλει τον Λευτέρη τον Θεοδώρου θα έρχεται
εδώ να τον βρίσκει, θα τον φιλοξενώ στο φτωχικό μου κι από δω δεν φεύγω.
Εδώ θα πεθάνω...»
Υπεύθυνος: ΦΩΤ.: ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Συνέντευξη στη ΓΕΩΡΓΙΑ ΛΙΝΑΡΔΟΥ g.linardou@eleftherotypia.net
Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος τού είχε
πει: «Λευτέρη, πρόσεξε· εκεί που πατάς υπάρχουν κάποιες πέτρες, κάποιες
ρίζες, κάποια ξύλα που κάτι θέλουν να σου πουν, μην τα περιφρονάς και τα
πατάς. Να τα σηκώνεις, να τα ψάχνεις, κάτι θα σου βγει. Υπάρχει ένας
κόσμος απροσδιόριστος, αλλά αληθινός». Στη λανθάνουσα κυνική εποχή που
ζούμε, υπάρχει άνθρωπος με τέτοιο μεγαλείο πνεύματος, ώστε εύκολα να
μπορεί να σε πείσει ότι το να είναι κάτι απροσδιόριστο δεν σημαίνει πως
δεν είναι αληθινό;
Τι μπούρδες κάθομαι και γράφω εγώ τώρα, μα κάποτε σε τούτη τη
χώρα υπήρξε ο Ρίτσος και πολλοί είναι όσοι τελούν ακόμη υπό τη ζέση του,
όπως ο λαϊκός ζωγράφος Λευτέρης Θεοδώρου, που βρήκαμε στη Γρανίτσα
Ευρυτανίας.
«Τις προάλλες μάζεψα πέτρες από κει που αυτοκτόνησε -ή σκότωσαν,
δεν ξέρω 'γώ τι- ο Αρης. Οχι όμορφες, αλλά με ανώμαλα σχήματα, που όμως
έχουν κάτι να σου πουν. Το ψάχνεις με τη φαντασία σου και βγάζεις έναν
ωραίο κόσμο από κει μέσα. Καμιά φορά αυτός ο κόσμος είναι πιο αληθινός
από μία σερνάμενη πραγματικότητα. Δεν κρύβει εμπορικότητα ούτε
ιδιοτέλεια, αλλά ένα θαυμασμό ψυχής, ένα απαύγασμα καλοσύνης. Αμα
μπορείς και σκέφτεσαι και μεγαλώνεις μ' αυτά, αλλιώς να σκεφτείς δεν
μπορείς».